Mijn leven was vrij zorgeloos. Ab ontmoette ik in 1999 en meteen hadden wij een heel sterke band. En na al die jaren voelen we nog steeds heel veel liefde voor elkaar en gaan we voor elkaar door het vuur. Onze liefde heeft wel veel te verduren gehad, maar overwon elke invloed van buitenaf. We konden niet buiten elkaar. Toen kwam Linde. Zij bracht ons veel liefde. De opvoeding van onze dochter kwam echter wel grotendeels op mijn schouders terecht. Ab werkte in een justitiële jeugdinrichting en kon door zijn onregelmatige diensten niet altijd meedraaien in het gezin. Zijn functie als groepsleider bracht ook grote mentale inspanning met zich mee en daarom had papa naast het werk rust nodig.

Het lontje werd steeds korter. Papa had steeds meer rust nodig. Het leek alsof Ab op een burn-out afstevende. Het inkomen was erg belangrijk voor ons, dus Ab kon niet ziek worden. Ab was volgens hem ook niet ziek, maar voelde zich niet veilig op zijn werk. Hij was dan niet ziek, maar wel heel erg gestresst. Hij kon niets meer hebben. Onze relatie kwam steeds meer onder zware druk te staan. Hij was verbaal zo agressief, dat ik wenste dat ik onze dochter, toen 6, in een andere omgeving kon laten opgroeien. Het was van tijd tot tijd te heftig om in zijn nabijheid te zijn. Hij haalde het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik wilde weg uit die situatie, maar ik kon het niet. Het zou een getouwtrek worden om onze dochter. Je leest wel eens van die verhalen. Vechtscheiding en een overspannen ouder en waar dat naartoe kan leiden. Niet dat ik Ab zag als iemand die ons iets aan zou doen, maar ik kon zijn gedachten ook niet lezen. Er was zoveel woede en verdriet in die periode.

Tot die dag in september 2012. Ab vertelde mij dat het geluksgevoel dat hij krijgt van mij en Linde, te klein is en niet opweegt tegenover de wens zijn leven te beeindigen. Ik voelde mij ook niet meer erg gelukkig in onze relatie en kon geen geluksgevoel met hem delen. Ik hield ontzettend veel van hem, maar haatte de persoon die hij zo vaak was. Hij vertelde dat hij het leven niet meer trok. Hij vertelde mij dat zijn suicidale gedachten overheersten, dat hij nachten niet meer sliep, nachtmerries had, niet meer naar het werk durfde en hij het gevoel had gefaald te hebben enz. De enige uitweg was psychische hulp. Hij zou in behandeling gaan. De huisarts stuurde hem met spoed door naar een psychiater. Ik wist niet meer wat er gebeurde. Zou hij daadwerkelijk een einde aan zijn leven willen maken? Ik trok het niet, stortte van binnen helemaal in, maar moest door voor onze dochter en ons inkomen. We moesten knokken!

De huisarts, verschillende psychologen en de psychiater constateerden dat Ab een complexe posttraumatische stress stoornis (ptss) heeft, opgedaan door alle traumatische ervaringen die op zijn netvlies staan. Voor ons kwam de diagnose laat, maar de puzzelstukjes vielen eindelijk op de juiste plek. Er was een verklaring waarom zijn gedrag zo veranderd was. Het lag niet aan ons twee, er was een diagnose. Ik ging mij verdiepen in ptss, zocht hulp, bouwde een netwerk op en herkende mij in verhalen die andere ptss'ers of partners van ptss'ers delen. Ptss bouwt zich op en manifesteert zich als een sluipmoordenaar. Als je partner of één van je ouders ptss heeft, dan heeft dat een hele grote impact op je eigen leven. 

Mede door de diagnose, de medicijnen (SSRL's) en gesprekken met zijn behandelaar, werd het weer rustiger in ons gezin. Hij begreep dat hij ziek was en geholpen moest worden en ik begreep dat zijn gedragingen kenmerken waren van een ptss. 

Op 16 april 2014 kreeg Ab een hartstilstand. Gelukkig heeft Ab de hartstilstand overleefd omdat hij al naar het ziekenhuis was vervoerd door een ambulance. De lichamelijke conditie van Ab was goed, bleek uit diverse onderzoeken in het ziekenhuis. Het lijkt er dan ook op dat de hartstilstand het gevolg is van de constante heftige stress door ptss. De hartstilstand was het dieptepunt in de reeks narigheden die wij al jaren meemaakten.

In maart 2015 werd Ab weer opgenomen in het ziekenhuis omdat hij zich weer niet goed voelde. Het bleek dat de eerder ingebrachte stands weer aan het dichtslibben waren. Dit is de reden waarom Ab aan een speciaal onderzoeksprogramma deelneemt. 

We doen ons best om onze situatie te verbeteren. Voor onze relatie, voor onze dochter. Voor een gelukkige toekomst voor ons gezin.

Dat valt niet mee. Ab's lichamelijke gezondheid is nog steeds niet goed. Er lopen nog steeds medische onderzoeken. Hij klaagt over slapeloosheid, misselijkheid, zwaar gevoel in het lichaam enz. Bij de laatste controle bleek zijn hart in orde te zijn. Hij voelt zich goed bij zijn therapie en neemt zijn medicijnen heel serieus in. Hij is trouw aan zichzelf en ons en werkt volledig mee voor zijn herstel en daarmee het welzijn van ons gezin. De stress is er nog altijd en wordt voor een groot deel veroorzaakt door zijn gezondheid, maar ook door de reactie van zijn werkgever op de ptss van Ab.

Ik weet nog goed dat Ab zo ontzettend blij was toen hij was aangenomen als groepsleider in een justitiële jeugdinrichting. Ab had een jarenlange ervaring in het gevangeniswezen en wilde nu zo graag met jongeren werken en had nu de functie van groepsleider in een JJI gekregen. Onze dochter was net geboren. Onze toekomst zag er toen rooskleurig uit.

Ik ben boos en verdrietig. Nu ligt ons gezin alweer jaren in de kreukels. En dat komt door zijn grote inzet voor zijn werk in de functie van groepsleider in de JJI. Hij was goed in zijn werk, maar is er volledig door uitgewrongen. 

Ptss? Wat wist ik ervan? Had niemand kunnen waarschuwen wat frequente gewelds- en agressieincidenten en traumatische ervaringen met je partner kunnen doen? Wat een functie die risico's met zich meebrengt kan betekenen voor de partner en gezin van degene die de functie uitoefent? 

Ik ben maar een gewone vrouw die verliefd is geworden op een man die een beroep uitoefent met risico's.