Hans is helemaal stuk

Sinds oktober zit Hans thuis. „Ik ben kapot, helemaal stuk.” Twintig jaar werkt de veertiger al met gevangenen. Eerst met volwassenen, de laatste zeven jaar met jeugd-TBS-ers. Door het voortdurende (verbale) geweld in zijn werk kreeg Hans (niet zijn echte naam) PTSS. Dat werd hem verteld door zijn psychiater en het PDC, Psychotrauma Diagnose Centrum in Diemen. Werd deze aandoening onlangs als beroepsziekte erkend bij politieagenten, dat is niet het geval voor hulpverleners in het gevangeniswezen. Dus is het afwachten hoe hij straks verder moet.

Slaappillen
Intussen zit Hans moegestreden thuis op de bank, in een stadje onder de rook van Amsterdam. Een voet tikt onophoudelijk heen en weer, zijn ogen zijn groot. Hij slikt antidepressiva en slaappillen. Daardoor is er eindelijk weer een beetje nachtrust en controle over zijn emoties. Als hij begint te praten, komt de stroom ernstige incidenten over de afgelopen jaren nauwelijks tot een einde. Zelfmoordpogingen, ook onder collega’s, snij-incidenten, steekpartijen, ernstige bedreigingen richting het personeel, en een dagelijkse stroom scheldwoorden.

„Ik dacht: Leuk met jongens werken. Ik wilde wat voor ze betekenen. Maar je schrikt je kapot. Je komt bij loslopend wild terecht. Jongens met gedragsstoornissen, psychiatrische ziektebeelden, schizofrenen, autisten. Alles loopt van 16 tot 24 jaar door elkaar heen. De oudere groep moet vaak nog een deel van hun jeugddetentie uitzitten. Dat werkt niet. Hier ben je niet voor opgeleid. Ja, je krijgt een workshopje.”

Alleen
Met vrees denkt hij terug aan de vele keren dat hij alleen op de groep stond tijdens het vele ziekteverzuim van collega’s. „Dan ben je alleen met 6 tot 8 jongens. Soms belde ik voor ik naar mijn werk ging op, om te weten of ik alleen zou zijn of niet.”

Volgens Hans zijn verschillende collega’s, die thuis kwamen te zitten met dezelfde klachten, afgekocht. „Krijgen ze doorbetaling van een half jaar salaris of langer, afhankelijk van hoelang je hebt gewerkt. Maar ik wil erkenning.”