Ik ben Marjon, een 45 jarige vrouw, samenwonend met Ab (45) en onze dochter Linde (9). Ons gezin ligt al een paar jaar in duigen door het werk van Ab.

Ab werkte zo'n 20 jaar in het gevangeniswezen. Eerst tussen de volwassenen en later in een justitiele jeugdinrichting. Door alles wat hij heeft meegemaakt in die 20 jaar: suicides, uitzettingen, gewelds- en agressieincidenten enz. heeft hij een posttraumatische stress stoornis opgelopen. 

In een JJI wordt er doorgaans voor jongeren gezorgd, maar dezelfde JJI heeft ervoor gezorgd dat de jeugd van onze dochter niet zorgeloos is. Indien wij hadden geweten dat een functie met bijzondere risico's een ziekte als ptss kan veroorzaken hadden wij hier zelf maatregelen tegen kunnen nemen. Naar mijn mening is de werkgever hier nog altijd verantwoordelijk voor. Preventieve maatregelen in een beroep die bijzondere risico's met zich meebrengt, zodat een ptss zich niet zo maar kan ontwikkelen. Daar hebben niet alleen de werkgever en de werknemer zelf baat bij, maar ook de partner en het gezin van deze werknemer.

Leven met een partner met ptss is niet makkelijk. Van tijd tot tijd zelfs afschuwelijk! Achter de wolken schijnt de zon! Ik probeer optimistisch te blijven, ooit zal het beter gaan!

Om aandacht te geven wat een beroep met risico's met zich meebrengt voor het gezin van degene die het beroep uitoefent, ben ik deze website gestart. Ik wil mijn gevoel van boosheid, verdriet en machteloosheid delen. Ik hoop dat anderen ook hun verhalen willen delen. Er is zoveel herkenning in verhalen van andere partners van ptss'ers of ptss'ers zelf. De website is nog in onderhoud, maar ik wilde dit verhaal graag alvast delen. Uiteraard valt er nog veel meer te vertellen. Tot gauw!